Tabii ki düşününce başta her insan eşittir falan filan ama şu aptala bak, şu salağa bak dediğim insanlar, ilkokulda küçümsediğim, lisede sürekli test çözen, daha insanlarla iletişime dahi geçemeyen insanlar artık çözdükleri testlerin gerçekten sonucunu aldı, artık (belki de yine kendileri gibi olan) insanlarla iletişimleri çok iyi, aileler sohbet ederken övgüyle bahsediyor bu arkadaşlardan. Gülüp geçmem gerekiyor böyle durumlara ama, nereye geçeceğim? Her tarafım sarılmış durumda. Aile sohbetlerinde beni ailem övmüyor, övülecek bir yanım yok. Sadece Ahmet övülünce utanıyor. Sokağa çıktığımda yalnızım. Ahmet, bana sorsan boş beyinli, ailesine sorsan " Ne okudu o sen biliyor musun! " arkadaşlarıyla beraber eğleniyor, tabii eğleniyor mu muamma. Artık bana Ahmet'te boş beyinli gelmeye başladı ama severdim Ahmet'i, sokağa çıkıp boş boş oturup muhabbet etmemiz yeterdi bana.
İntihar ediyorum...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder