Afallayan kızla ahbap olduğuma inanamıyorum. Evde yaşadık beraber. Ama yine bir şeylerin şaşkınlığı var üzerimde. Buzdolabı yok evde. Benim evimde 2 tane buzdolabı vardı. Birini versem mi diye düşündüm ve evimi aramaya başladım yine.
Bu sefer gördüğüm her eve girmenin yanlış olduğunu öğrendim. Etrafta insanlara a4 kağıdı gösterip, evimi gördünüz mü diye sordum. Başarısız olduğum ilk gün eve döndüğümde çürük domates ve biberlerle karşılaştım. Afallayan kız bu sefer ağlıyordu. Neyin var diye sorduğumda hıçkırarak ” domates ve biberlerim vardı ama artık yok gibiler ” dedi. Yenisini alırız dedim, derken farkındayım yeni domates, biberlerin eskilerin yerini tutmayacağını. Aldığım cevaptan sonra içimdeki gerilimin artması bir oldu ve yağmura aldırmadan dışarı çıkıp koşmaya başladım. Her damla beni es geçti. Sağanak yağmurda koşarken üzerimde en ufak bir ıslaklık olmadığını farkettiğim anda üzerime inek büyüklüğünde yağmur damlaları geldi. Aldırış etmeden koştum ve,
artık sabah oldu. Sabahın etkisiyle tenim kıpkırmızı oldu. Bir süre yerin altına giden yolu takip ettikten sonra evimi gördüm. Yanında ağaç kökleri vardı ve kapı biraz topraklıydı. Eve girdim ve buzdolabını tedirgin bir şekilde Afallayan kızla yaşadığım eve taşıdım. Gözlerindeki yaşlar ağzının içine girercesine ağlarken buzdolabını görünce iyice ağlamaya başladı.
Bu sefer gerçekten ne yapacağım hakkında hiçbir fikrim yok ve artık yalnız olmak istiyorum.
